Nang magdesisyon kaming mag-asawa na mag-book ng isang weekend sa isang napakagandang Swedish summer cabin kasama ang aming mga kaibigan, hindi ko inakala kung gaano ito magiging payapa at nakakarelax.
Dumating kami ng hapon, at pagpasok pa lang namin, ramdam ko na agad ang kalma at mainit na pagtanggap ng lugar. Ang cabin ay may malawak at bukas na floor plan, maliwanag at maaliwalas, at sa itaas ay may dalawang malalaking kwarto na may double beds at extra beds—sakto para sa aming lahat na makatulog nang komportable.
Pero ang pinakamagandang bahagi? Ang veranda. Isang malaking wooden deck ang bumababa papunta sa tubig, at pakiramdam ko ay para siyang isang tahimik na santuwaryo. Ang banayad na tunog ng mga puno, ang marahang hampas ng alon sa baybayin, at ang preskong simoy ng hangin ay agad nagbigay sa akin ng kapayapaan at kaligayahan. Alam kong magiging perpektong weekend ito para sa pagpapahinga at saya.
Habang ang mga lalaki ay nagmamadaling nag-ayos ng kanilang pamingwit at lumarga sa lawa, kami namang mga babae ay nagsimulang maghanda ng pagkain. Ako at ang aking mga kaibigang Pilipina ay nagtutulungan sa kusina, masayang nagkukwentuhan habang nagluluto ng adobo, grilled liempo, at sariwang isda. Ang cabin ay may kompletong kagamitan kaya puwede kaming mag-ihaw sa labas o magluto sa loob habang pinagmamasdan ang nakamamanghang tanawin ng lawa.
Nang dumilim na at bumalik ang mga lalaki na may dalang huli, sama-sama kaming nagtipon sa veranda. Gustong-gusto ko ang ganitong mga sandali—kapag nagsasama ang dalawang kultura sa pamamagitan ng pagkain, kung saan nagkakasundo ang panlasa ng mga Pilipino at Suweko, at tunay naming naeenjoy ang isa’t isa.
At siyempre… karaoke! 🎤
Walang gabing perpekto nang walang musika, kaya naman tuwang-tuwa ako nang makita ang isang high-quality na karaoke system. Kinanta namin ang aming mga paboritong kanta—Filipino ballads at Swedish classics. Ang asawa ko, na hindi pa kumanta sa karaoke noon, ay sinorpresa ako sa pamamagitan ng pagkanta ng isang kanta para lang sa akin. Isa iyon sa pinaka-romantikong sandali ng buhay ko.
Pero ang pinakaespesyal na sandali ng weekend na ito ay ang kapayapaan.
Nang tahimik na ang lahat, nagdesisyon kaming mag-asawa na bumaba sa malalaking bato sa may tubig. Magkahawak-kamay kaming naglakad patungo sa isang makinis na batuhan sa gilid ng lawa. Ang hangin ay presko, at ang langit ay puno ng kulay—pink, orange, at asul—habang dahan-dahang lumulubog ang araw sa likod ng mga puno.
Tahimik kaming naupo doon, ramdam ang kalikasan at katahimikan. Naririnig lang namin ang banayad na tunog ng tubig, ang malayong huni ng isang ibon, at ang malamig na simoy ng hangin sa paligid namin. Walang stress, walang ingay—tanging kapayapaan.
Ang weekend na ito sa summer cabin ay hindi lang isang simpleng bakasyon. Isa itong sandali ng kapayapaan, pagmamahal, at tunay na koneksyon—isang lugar kung saan kami nakapagpahinga, nag-recharge, at tunay na pinahalagahan ang kagandahan ng simpleng buhay. Hindi na ako makapaghintay na bumalik kami muli.
Salamat sa pagsama sa aming kwento—at siguro, isang araw, mararanasan mo rin ang mahikang ito. ❤️